شعری که آقا برای هر بیتش یک آفرین گفت
کوه باشی سیل یا باران... چه فرقی می‌کند
سرو باشی باد یا توفان.... چه فرقی می‌کند
مرزها سهم زمینند و تو سهم آسمان
آسمان شام با ایران چه فرقی می‌کند
قفل باید بشکند باید قفس را بشکنیم
حصر الزهرا و آبادان چه فرقی می‌کند
مرز ما عشق است هرجا اوست آنجا خاک ماست
سامرا، غزّه، حلب، تهران چه فرقی می‌کند
هر که را صبح شهادت نیست شام مرگ هست
بی شهادت مرگ با خسران چه فرقی می‌کند
شعله در شعله تن ققنوس می سوزد ولی
لحظه آغاز با پایان چه فرقی می کند
شاعر را نمیشناسم
یکی اشخاصی که مناجاتاش داغونم میکنه دکتر چمرانه
امروز حیفه یادی از ایشون نکنیم
هر موقع به این عکس نگاه می کنم این جمله رو تو دلم میگم:
به چه می اندیشی ای دوست؟؟؟؟
یک بار فال گرفتم این آمد کاش به این موضوع توجه بیشتری می کردم در اون موقعیت.
یادش بخیر روی کاغذ کادوی اولین تولدش این شعر را نوشتم.
من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
لطف‌ها میکنی ای خاک درت تاج سرم
دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو
که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم
همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم
ای نسیم سحری بندگی من برسان
که فراموش مکن وقت دعای سحرم
خرم آن روز کز این مرحله بربندم بار
و از سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم
حافظا شاید اگر در طلب گوهر وصل
دیده دریا کنم از اشک و در او غوطه خورم
پایه نظم بلند است و جهان گیر بگو
تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم
استاد غزل حافظ
سلام
این شعر رو تقدیم میکنم به پدرم تا الان نتونستم براش بخونم چون شعر هام رو هیچ کس تو خانواده ام نمیدونه، کاش یه روزی برسه بتونم با همه وجودم این شعر رو براش بخون درد دلم به سبک محروم ابوالفضل سپهر یادش گرامی.
اتل متل یه بابا، که همه دنیامه
بعد خدای یکتا، اون تنها تکیه گامه
قربون برم بابارو، مرده جنگ و نبرده
پشتم گرمه به اونو، پشت خودش چه سرده
بعد اسارت هم بابام، کلی سختی کشیده
ولی هیچ کسی اونو، هرگز خسته ندیده
درد اعصابش اونو، هر روز داره میکُشه
این بابای جانبازم، دلش به بچه هاش خوشه
منم بابا پسرت، این بچه ی نا خلف
ولی بابا تو مردی، دلسوزی و با شرف
هیچ وقت درکت نکردم ، با این همه ادعام
هیچ وقت شعرت نکردم، تو این همه قصه هام
بابا بذار راست بگم، با همه ی بدیام
اگه یه روز نباشی، تمومه دلخوشیام
بابا بچه ات میدونه، تو خیلی سختی دیدی
فقط خدا میدونه، یه روز خوش ندیدی
وقتی نفس میکشی، دنیا برام قشنگه
خدا مگه چی میشه، بابام با درد نجنگه
نمیدونه هیچ کسی، درد منم همین جاس
که تا آخر عمرتم، دردات همه پا برجاس
وقتی ناراحت میشی، دنیا واسم تمومه
الهی که بعد تو، پارسا دیگه نمونه
م.پ یکی از روزهای خرداد 95 - 3:48 بامداد
یه جمله حرف دلمو میزنم خیلی ها میگن شما بچه های جانبازا و ایثارگرا خیلی امتیازات دارین، اما من میگم کاشکی پدر منم یه اعصاب آروم داشت ما هیج کدوم این امتیازا رو نداشتیم. چیزی رو از دست داده ایم که برگشتنی نیست و چیزی ها که میدن رو میشه تحصیل کرد.
یا علی
خدایا شروع مناجات با تو سخت است برایم، وقتی فکر میکنم در پیشگاه چه کسی و کجاییم!!
گاهی بی پروا و بی مقدمه عجولانه سمتت می آیم، گاهی اوقات با طلبکاری و نا بخردانه سمتت می آیم
خدایا وقتی تو را میخوانم به تکثر گناهانم نگاه مکن، حتی نگاه به حالت جنابت و یا روی سیاه مکن.
به بزرگی و عطوفت خود بنگر و بینهایت بودن رحمتت بنگر.
به همان اندازه که تو گستره ای رحمت توست، به همان اندازه نیاز من دست گیری قدرت توست.
خدایا مگذار در سُرسُره ی غرایزم اینقدر سرعت گیرم که قدرت آن را نداشته باشم که ترمز بگیرم.
خدایا مرا به خودم وامگذار و نیاور روزی را که دین ابزار دنیایم باشد. معامله ام فروختن تویِ بی کران، به نا چیز فردایم باشد.
خدایا ممنون که قرار است رمضان را درک کنم، کاش در این ماه سیگارم را ترک کنم٪
دگر این محبت را من هرگز گدایی نکنم
سائل کوی رندانم و باور کن خدایی نکنم
وقتی دریای نگاهت از من ربودی آنن
سعی کردم از مردن دل رونمایی نکنم
راهی که با هم شروع کردی و نیستی دگر
قسم به راهمان با دگری دگر صفایی نکنم
گفتی صدایت قشنگ است و خندیدم من
یاد میگیرم دگر به این حرفا اعتنایی نکنم
شکستم از درون، هنگام تماشای دوریت
قول میدم از تو پیش دگری شکوایی نکنم
راه به من نشان دادی و خود نپیمودیش
آموختم در این راه دگر بی پروایی نکنم
در این بازی گرگ و میش دریده شدم
اما زیر چنگال تو قسم، صدایی نکنم
با دستم قلبم را به سپردم روز تولدت
کاش میشد قلب را اینگونه فدایی نکنم
با تو بودن برایم از هر چیز زیبا تر بود
کاش ، دگر فکر به این زیبایی نکنم
یا تو بگرد به خانه دل پارسای خودت
یا دگر من حتی با دل هیچ نجوایی نکنم
شب برای سرکوب یاد تو، دل را سنگ میزنم
روز از درد یاد تو، منه بینوا مدام لنگ میزنم
از من گذشتن برایت چقدر ساده بود بانو
هنوز از سختی این سادگی منگ میزنم
درد غربت در دیار خود می کشم هر روز
در غربت تنهایی به هر خاری چنگ میزنم
دروغ نیست بگویم دنبال درمانم بعد از تو
گاهی برای تسکین این درد بنگ میزنم
با هر که میشینم این روز ها حرفی ندارم
یا با وی حرف از این دل تنگ میزنم
نزد پارسا عزیز بودی پیش از رفتن نازنینم
گر برگردی ،روبرویت طبل جنگ میزنم
م.پ 11:30 - ۱۲ خرداد ۹۵
مولای من عمریست درمان دردا میکنی
ما که مُردیم پس چرا امروز و فردا میکنی
یا دانه ای ده یا از قفس آزاد کن ، تا به کی
تماشا بر جان کندن این مرغ شیدا میکنی
م.پ 27 اردیبهشت 95 - ساعت 23:40
دست آخر، روز آخر
تنهایی شده تنها یاور
دل شکسته ام ولی کسی نداره باور
جام مستیم شکسته و نداره ساغر
همه تو خیابون بهم نگاه می کنند مثل یه کافر
آه! از همه مردم، از این همه داور
الان دارم چوب یه آشنایی رو میخورم، آشنایی آخرای آذر
کسی هم که از ارزش دم میزنه، میگه تو چرا هستی اینقدر لاغر؟!!
بگذریم سر همه رو بردم با شعرم، منه بی سر!!
23:52 - 22 اسفند 93 > م.پارسا
مستانه و رندانه ، رهسپار می خانه
دیوانه ی دیوانه ، از عشق صاحب خانه
سر و داده و دلداده، در خلصه ی شاهانه
پروانه ی پروانه، گرد رخ شمع خانه
ایستاده و مردانه، سمت ره افسانه
جانانه ی جانانه، سجده گر بت خانه
بیگانه و کاشانه، سمت نجف لانه
بیچاره ی بیچاره ، از درد قلندرخانه
۱۹ آذر ۹۴ - ابتدای شب
م.پ
